‘Door contact met anderen heb ik mijn handicap geaccepteerd’
Danny Wagenhuis (27 jaar) werd geboren zonder kuitbeen. Mede daardoor is zijn rechterbeen korter en kan hij zijn enkel maar beperkt gebruiken. Hoewel hij als kind geen last heeft van zijn handicap, moet hij het op latere leeftijd opnieuw leren accepteren. Zijn kennismaking met de Mentelity Foundation speelt daarin een belangrijke rol.
“Als kind kreeg ik te horen dat ik een zwakke knie had. Dit werd opgelost door er een hele constructie omheen te bouwen, die het gewricht moest ontzien”, vertelt Danny. “Ik sportte wel veel, heb op redelijk niveau gevoetbald, als keeper, en probeerde eigenlijk elke sport uit die ik leuk vond. Maar altijd was er die zwakke knie. Tot ik heel veel later, ik mijn werk bij een sportschool, in contact kwam met iemand met precies dezelfde handicap, maar een totaal andere prothese. Hij was daar heel enthousiast over en dus ging ik een keer naar zijn prothesemaker. Die constateerde dat ik juist een sterke knie en bovenbeen had en dat hoe meer ik het been zou ontlasten, hoe zwakker het zou worden. Ik moest het been juist gaan trainen!”
Danny woont in Heemstede, de betreffende prothesemaker zit in Assen, dus dat is een behoorlijke reis: twee uur heen, twee uur terug. Als de prothese steeds vaker kapotgaat, klopt hij aan bij een arts in het ziekenhuis. Of ze daar niemand in de buurt kennen, die liefst nóg beter is dan de prothesemaker in Assen. Zo komt hij in contact met Frank Jol. “Ook die keek weer totaal naar mijn prothese”, zegt Danny. “Het was niet: hier heb je een prothese en succes ermee, maar hij vroeg me wat ik wilde bereiken en ging daar een oplossing voor bedenken. Vier, vijf man denkt mee, vanuit verschillende expertises. En dus heb ik nu een prothese die veel beter bij me past. Vroeger was het advies om het been zo min mogelijk te belasten, terwijl het uitgangspunt nu is om hem waar mogelijk te belasten, zodat het been sterker wordt. Het is anders denken, meer op topsportniveau.” Lachend voegt hij eraan toe: “Frank en zijn team vonden mijn been een mooie uitdaging. Het is toch anders dan ‘gewoon’ een stomp.”
“Sporten in een korte broek deed ik nooit. Nu wel!”
Zwemmen
Danny redt zich de eerste 26 jaar van zijn leven prima met zijn ADL-prothese. Ook voor zijn werk als sportcoach heeft hij geen apart hulpmiddel nodig. Tot bij Frank Jol een zwemprothese ter sprake komt. Danny sport al zijn hele leven, maar zwemmen gaat hij uit de weg. Als vrienden naar het zwembad gaan, of in de zomer in de Amstel duiken, blijft hij thuis. Of met een lange broek aan de kant. “Een dagelijkse prothese mag niet nat worden. En natuurlijk kun je je been dan gewoon uit doen, maar dat loopt niet fijn op het strand. Ik wil er niet over na hoeven denken dat ik steeds mijn been aan en uit moet doen, daarmee benadrukt het zo enorm dat je anders bent. Die zwemprothese is geweldig. Ik heb hem sinds augustus en tijdens mijn vakantie ben ik twee weken gaan duiken. Het was geweldig.”
Omdat zo’n zwemprothese ook betaald moet worden, komt Danny vervolgens in contact met de Mentelity Foundation. Samen met hen doorloopt hij een aanvraag bij het gemeentelijke Wmo-loket. “Dat ging heel snel. De gemeente betaalt nu een deel, de Mentelity Foundation heeft de rest betaald en dat probeer ik nu via crowdfunding zelf bij elkaar te krijgen”, legt Danny uit. “Het mooie aan de foundation is ook dat je in contact komt met andere mensen met een handicap. Tot dan toe had ik nog nooit iemand anders gezien met een prothese, ik dacht dat ik de enige was. Het was niet dat ik me ervoor schaamde, maar ik stopte het wel weg. Sporten in een korte broek had ik nog nooit gedaan. Tot ik bij de Mentelity Foundation zoveel mensen tegenkwam, jong en oud, allemaal met hun eigen verhaal en handicap, die een prothese allemaal heel normaal vinden. Dan ga je het zelf ook normaal vinden. Inmiddels heb ik het zo geaccepteerd dat ik wel sport in korte broek en het niet meer erg, maar juist speciaal vind dat ik heb wat ik heb.”
Tekst: Robin Wubben