Manon Middendorp (25) verloor op zeventienjarige leeftijd haar linkeronderbeen door een tragisch auto-ongeluk, maar heeft deze tegenslag omgezet in kracht. Zo is zij begonnen aan een rechtenstudie om slachtoffers bij te staan en strijd ze voor een rechtvaardiger zorgsysteem. 

Het auto-ongeluk vond op 12 augustus 2016 plaats, toen zij met haar toenmalige schoonfamilie onderweg was naar een vakantiebestemming. Helaas kwamen ze daar nooit aan. Het busje waarin zij zat, werd door een vrachtwagenchauffeur over het hoofd gezien en door een klap raakte de auto onbestuurbaar en sloeg meerdere malen over de kop. Toen Manon in het ziekenhuis op de operatietafel bijkwam, begon een lange en intensieve periode van operaties, revalidatie en mentale verwerking. Zo volgde een periode van operatie na operatie, waarin artsen haar linkervoet probeerde te redden. Enige tijd later werd duidelijk dat haar voet afstierf en toen Manon 42 graden koorts kreeg, moest zij binnen twee dagen een amputatie van haar linkervoet ondergaan.

Ondertussen waren haar ouders op zoek naar een toekomstperspectief voor hun moedige dochter. Zo kwamen haar ouders in contact met prothesemaker Frank Jol, die adviseerde om te amputeren vanaf haar knie 25 centimeter naar beneden in plaats van vanaf de enkel, om zo een betere functionaliteit met een prothese te garanderen. Dankzij deze beslissing kon Manon later een actieve levensstijl hervatten.

In de beginfase (na de amputatie van haar linkeronderbeen) wilde Manon een prothese die haar eigen been zo veel mogelijk nabootste. Ze kwam bij een prothesebouwer bij haar in de buurt terecht en kreeg een been dat zo echt mogelijk leek. Manon had een nieuw been, maar na enige tijd merkte zij dat haar omgeving beperkt reageerde op haar dromen. Toen ze bijvoorbeeld aangaf te willen snowboarden, werd haar verteld dat dit niet mogelijk was. Maar Manon gaf niet op en gebruikte Bibian Mentel als inspiratie: ‘Als zij het kan, waarom ik niet?’ Ze zocht naar mogelijkheden en kwam uiteindelijk bij Frank Jol terecht. Er ging een wereld voor haar open en Frank motiveerde haar om het plaatje van een zo echt mogelijk been los te laten, en te gaan voor een prothese waarbij zij weer vol in het leven kon staan. Bij Frank Jol leerde ze niet alleen haar nieuwe prothese omarmen, maar ook haar nieuwe zelfbeeld, waarin zij stond voor kracht en mogelijkheden.

Ze vond het sporten weer terug, maar ook nieuwe obstakels kwamen op haar weg. Tijdens haar revalidatie ontmoette ze een jonge vrouw waarbij haar onderbeen werd geamputeerd door ziekte. Deze jonge vrouw vertelde aan Manon dat haar droom was om weer een hakje aan te kunnen, maar geen toegang had tot een geavanceerde prothese – waarbij dit mogelijk is. Dit raakte Manon: ‘Waarom kon ik dat wel krijgen via verzekeringen, en anderen niet?’ Het gevoel van onrechtvaardigheid bij Manon groeide, vooral toen haar advocaat haar uitlegde dat bij letselschade vaak wel protheses vergoed worden, maar door de verzekering bijv. door ziekte (denk aan kanker) of een aangeboren lichamelijke afwijking niet. Dit moment werd voor Manon cruciaal en zo begon ze aan haar droom: ze besloot rechten te gaan studeren om slachtoffers bij te staan en het zorgsysteem te verbeteren. Manon zet haar persoonlijke ervaringen en haar rechtenstudie in om een krachtig verschil te maken. Met een duidelijke missie om taboes te doorbreken en te vechten voor een rechtvaardigere samenleving, is ze een inspiratiebron voor jongeren met een lichamelijke uitdaging. Ze wil jongeren laten zien dat een lichamelijke uitdaging je niet beperkt, maar juist sterker maakt.

‘Toen ik als zeventienjarige voor het eerst in contact kwam met een prothese, miste ik vrouwelijke rolmodellen naar wie ik kon opkijken die hetzelfde meemaakten.’, vertelt Manon. ‘In Nederland heb je – op Bibian na – bijna geen meiden in de spotlight staan die hetzelfde is overkomen.’ ‘Ik werd daar als jonge vrouwe heel onzeker over, want in elk modeblad dat ik opensloeg zag ik perfecte vrouwen staan, zonder littekens of een amputatie. Het gaf mij een onzeker gevoel van ‘’ik hoor er niet bij.’’ ‘Ik hoop dat bedrijven gaan samenwerken met mensen met een lichamelijke uitdaging zodat de samenleving anders naar hen kijkt, de maatschappij inclusiever wordt maar ook zodat de jongere generaties trots mogen zijn op al hun littekens, of amputatie.’ Nu ik in de twintig ben wil ik juist die sterke vrouw zijn die er gaat staan en zegt: ‘’je hoort er wel bij, en je bent mooi zoals je bent, van binnen en van buiten.’’ 

Ga jij je inzetten om de dromen van mensen met een lichamelijke uitdaging uit te laten? Word donateur en steun onze missie: zoveel mensen met een lichamelijke uitdaging weer zelfstandig en vol zelfvertrouwen in het leven te laten staan. Met jouw bijdrage brengen wij hen letterlijk weer in beweging, geven wij ze de juiste hulpmiddelen om hun dromen na te jagen en werken wij aan een inclusieve samenleving. Wie geef jij een gelijke kans? Kom in actie of doneer!