Opnieuw leren

Tennissen, voetballen en veel op pad met vriendjes. Tot mijn veertiende was ik eigenlijk altijd volop in beweging. Ik tenniste drie tot vier keer in de week, maar kreeg ontzettend veel last van mijn schouder. Na onderzoeken bij de huisarts, fysiotherapeut en orthopeed bleek het een agressieve vorm van botkanker te zijn. Mijn wereld stond stil en ik ging een zware periode vol operaties en chemokuren tegemoet. Uiteindelijk was een amputatie van mijn linkerarm de enige optie. Sinds februari 2009 ga ik door het leven met één arm.

Bijna alles moest ik opnieuw leren; van het smeren tot een boterham tot het serveren met tennissen. Toch wist ik toen al één ding zeker: ik laat mijn lichamelijke uitdaging geen beperking worden. Daarvoor heb ik niet alle ellende doorstaan. Ik leerde weer tennissen, kreeg een baantje bij de supermarkt en werd keeper bij het Nederlands voetbalteam voor mensen met een amputatie. Ik was weer volop in beweging.

Door de jaren heen is de kanker zes keer teruggekomen. Niet alleen lijken de verhalen van Bibian en mij een beetje op elkaar; we kwamen elkaar ook steeds vaker tegen. In het ziekenhuis, bij lezingen of tijdens sportevents. Inmiddels zette ik mij als vrijwilliger in bij Stichting Amputatievoetbal Nederland en hielp ik bij het organiseren van de Paragames. Toen er een vacature verscheen bij de Mentelity Foundation hoefde ik niet lang na te denken. Hoewel het voor mij vanzelfsprekend is dat je lekker blijft sporten, weet ik inmiddels dat dat niet voor iedereen in Nederland geldt. Door slechte voorzieningen of een gebrek aan kansen. Nu dagelijks bezig zijn om kinderen en jongvolwassenen weer in beweging te brengen voelt vaak niet eens als werken. Ik wil iedereen in laten zien dat het leven niet stopt met een lichamelijke uitdaging. Er kan veel meer dan mensen en hun directe omgeving vaak denken.

“Er kan veel meer dan mensen en hun directe omgeving vaak denken.”

Thijs Kroezen (26)
Communicatie & Projectmanagement